Śnieżka (czes. Sněžka, niem. Schneekoppe) – najwyższy szczyt w Karkonoszach

Według niektórych źródeł polskich 1602 m n.p.m.[1][2][3][4], zaś według KPN i najnowszych pomiarów czeskich 1603 m n.p.m.[5][6]) i jednocześnie w całych Sudetach, a także najwyższy szczyt Czech, województwa dolnośląskiego i całego Śląska.

Położona na granicy polsko-czeskiej, góruje nad Kotliną Jeleniogórską (deniwelacja wynosi około 1200 metrów), wystając 200 metrów ponad Równię pod Śnieżką. Jest najwybitniejszym szczytem Polski. Widoczność przy sprzyjających warunkach przekracza 200 km. Śnieżka należy do Korony Europy, Korony Gór Polski, Korony Sudetów i Korony Sudetów Polskich.

Śnieżka znacznie góruje nad otaczającymi grzbietami. Wznosi się w zachodniej części Czarnego Grzbietu. Na zachodzie Przełęcz pod Śnieżką oddziela ją od Równi pod Śnieżką, ku wschodowi ciągnie się Czarny Grzbiet, natomiast ku południowi odchodzi długie, boczne ramię ze wzniesieniami: Růžová hora, Pěnkavčí vrch i Červený vrch, kończący się na południowym wschodzie, przy ujściu Małej Úpy do Úpy. Ramię to nosi nazwę Růžohorská hornatina. Od północnego zachodu piramidę śnieżki podcina Kocioł Łomniczki i dolina Łomniczki, od południowego wschodu – Jelení důl i dolina Jeleniego potoku, od południowego wschodu – Úpská jáma i Obří důl.

Śnieżka zbudowana jest z bardzo odpornych na wietrzenie hornfelsów – skał metamorficznych, powstałych w wyniku przeobrażenia łupków w wyniku oddziaływania intrudującej magmy granitowej w okresie karbońskim. Dzięki większej odporności na erozję budujących szczyt hornfelsów od skał otaczających, selektywna erozja doprowadziła w kenozoiku do powstania Śnieżki jako twardzielca wznoszącego się 200 metrów nad penepleną. Po wypiętrzeniu się Karkonoszy w czasie orogenezy alpejskiej, niewysokie wzgórze stało się najwyższym szczytem nowo powstałego pasma górskiego. Zbocza Śnieżki pokrywa gołoborze, powstałe w czasie zlodowacenia w plejstocenie, w warunkach peryglacjalnych. W tym samym czasie powstały kotły polodowcowe, podcinające ją od północnego zachodu i południowego zachodu.

KlimatŚrednie ciśnienie atmosferyczne w latach 1951-1975 wyniosło 834,3 hPa. W okresie maj-wrzesień było ono wyższe: średnie miesięczne znajdowały się w przedziale 835-838 hPa. Dla Śnieżki charakterystyczne są silne krótkookresowe zmiany ciśnienia. Późnojesienna pogoda niżowa powoduje skoki ciśnienia przekraczające nawet 20 hPa/dobę. Podczas pogody wyżowej naturalny dobowy cykl zmian ciśnienia daje zazwyczaj amplitudę 2-5 hPa. W przekroju całego roku dominują wyżowe typy cyrkulacji powietrza, stanowiąc 33,8%. Odznaczają się największą trwałością i występują głównie jesienią.

Śnieżkę charakteryzują stosunkowo wysokie średnie prędkości wiatru. Średnia z lat 1951-1975 wynosi tu 11,4 m/s. Należy zauważyć, że w skali roku najczęstszymi są wiatry wiejące ogólnie z kierunków zachodnich. 24,7% stanowią wiatry z kierunku SW (śr. prędk. 13,1 m/s), 18,6% to wiatry NW (śr. prędk. 12,0 m/s) a 18,0% to wiatry W (śr. prędk. 12,8 m/s). Na Śnieżce często występują bardzo silne, porywiste wiatry, o prędkości przekraczającej 15 m/s (wiatry te w porywach nierzadko przekraczają 35 m/s). Najwyższa zanotowana tu średnia 10-minutowa prędkość wiatru (21 lutego 2004 roku) wynosi 65 m/s, czyli 234 km/h. Najwyższa prędkość wiatru zanotowana na stacji to porywy wiatru dochodzące do 80 m/s czyli 288 km/h[7]. Niektóre źródła wskazują, że najwyższa prędkość wiatru zanotowana na szczycie Śnieżki to 342 km/h (9 marca 1990), jednak kierownictwo stacji meteorologicznej nie potwierdza tej informacji[8]. Średnio rocznie notowano tu 206 dni z silnymi wiatrami. Zimne półrocze, a dokładniej okres od listopada do marca, to okres dominacji porywistych wiatrów. Jest ich średnio od 19,5 dnia w listopadzie do 23,5 dnia w styczniu. W konsekwencji Śnieżkę charakteryzuje bardzo niska częstość występowania okresów bezwietrznych: od 1,5% w lutym do 2,7% w czerwcu – średnia wieloletnia wynosi tylko 1,8%.

Średnia temperatura powietrza w latach 1931-1970 wyniosła +0,4 °C. Najcieplejszymi miesiącami są lipiec i sierpień ze średnimi wynoszącymi odpowiednio +8,9 °C i +8,3 °C. Zimą najchłodniej bywa w styczniu i lutym, kiedy średnie temperatury wynoszą –7,8 °C i –7,4 °C. O surowości klimatu może świadczyć fakt, iż przeciętnie przez 105 dni w roku, średnia dobowa wynosi poniżej –5 °C (początek okresu to 3 XII, koniec przypada na 19 III). Średnia dobowa temperatura powietrza poniżej 0 °C utrzymuje się aż przez 186 dni (od 21 X do 26 IV). Cieplejsze dni, ze średnią dobową powyżej +5 °C występują tylko od 2 VI do 15 IX (łącznie przez 104 dni). Na Śnieżce praktycznie nie występują dni ze średnią temperaturą przekraczającą +10 °C.

źródło - wilkipedia